Dinsdag 1 maart

De nacht is zonder geschud verlopen. Ons laatste ontbijt op een picknick tafel in Nieuw Zeeland wordt in het zonnetje genoten. Hannie vertelt dat ze afgelopen nacht oog in oog stond met een heuse possum. Ze was op weg naar de wc en zag hem staan. Omdat we bij Mount Cook opgezette exemplaren hebben gezien herkende ze hem. Het zijn nl best grote dieren, kruising tussen een rat en een kat, met een erg dikke pluizige staart. Ik moet zeggen dat ik haar niet benijd. Wat hebben we hier in Christchurch wat! Aardbevingen, van dat ongedierte, time to say goodbye!
Vandaag moet de huur auto, volgetankt hier op het vliegveld worden ingeleverd. Dat tanken bij een zelftanker moet met de credit kaart. Op het apparaat staan instructies waarvoor je een graad in de Engelse taal moet hebben om ze te begrijpen. Maar we blijven net zolang proberen tot het uiteindelijk op Hannie haar kaart lukt. We leveren de auto in bij een jongen die uit Duitsland komt. Hij werkt een paar weken bij het verhuurbedrijf en reist dan weer verder. Gelijk heeft hij, zo kun je natuurlijk ook het land te bekijken. Met een shuttle bus gaan we dan naar het New City hotel. Een aardige taxi chauffeuse vraagt zodra we het adres geven of we al lang geleden hebben geboekt? Ik krijg bijna een hartverzakking.. Het hotel zal toch niet plat liggen na gister? Gelukkig niet, maar zij vond het ws gewoon een wat vreemde locatie, zo midden in de lege en beschadigde binnenstad.
Het is een oud hotel, karakteristiek vind ik een goede omschrijving. Een baliemedewerkster zit achter een klein glas in lood loketje. Een prachtig mens, grijs krullend haar tot aan de middel, een en al vriendelijkheid en opgewektheid.. En in voor een grap. Voor ons werd de uitspanning daardoor meteen al acceptabel. Brede trappen met brede houten trapleuningen, ruikend naar boenwas. ( ook vloerbedekking, brandgevaarlijk... Verdorie waarom denk ik daar nu aan)
Onze kamers liggen op de tweede verdieping. Meteen ook de hoogste (voordeel denk ik, dan kan er niet al teveel op je vallen als het misgaat) Naast ons raam is een soort plankier als vluchtweg. Het zit er denk ik al sinds de oprichting van het gebouw want het heeft zijn beste tijd gehad. :-( Maar de kamer is ruim, de bedden zijn schoon en ze liggen goed. Na deze inspectie lopen we de stad in. Acht jaar geleden zagen we een oude tram die net zoals in Melbourne langs de hoogtepunten, nu dus meer de dieptepunten van de stad rijdt. We besluiten voor zo'n rit te gaan. Nou rit wordt ritje.. ook logisch natuurlijk. Op verscheidene plekken zijn de rails geblokkeerd en op andere plekken zijn ze aan het werk. Want in deze stad wordt gewerkt!! Het lijkt wel een wriemelende mierenhoop, een en al activiteit. Stond CC voor Christ-Church, nu staat het voor Containers en Cones . Het zou ook Container City kunnen zijn. De nog omhoog staande gevels van de gebouwen die zijn ingestort, zijn gestut met grote zeecontainers. Ook in zeecontainers doorstart van bedrijfjes, of ze worden in voortuintjes gezet en verhuurd als cabins. Wat de cones/pionnen betreft, er is geen straat zonder. De riolering en wegen en wat daar ook maar mee te maken heeft: alles moet worden vernieuwd. Zo rondlopend in deze stad die bijna weggevaagd is, voel je de positiviteit en wilskracht van de mensen die hier wonen en willen blijven wonen.
We kijken in de pas in December geopende Artgallery. Een heel mooi modern gebouw. Ik denk dat het geld in het gebouw is gaan zitten en er niks meer over was om er iets moois in te hangen...nou ja, ieder zijn ding moet je maar denken.
Nog wat omrommelen (dat is een raar woord om hier te gebruiken) in de stad, een koffie met tasters op een terras en dan tijd voor een siësta.
'S Avonds een subway en de klaverjassessie. Hannie en ik worden steeds beter, Roem en Stille vallen alsof het niks is.