Zaterdag 27 feb.

Op deze warme zonnige dag, natuurlijk in korte broek gestoken, op naar Lake Tekapo. Het is niet helemaal duidelijk wat we, behalve het meer, daar zullen aantreffen. Het meer ligt, tussen de bergen, azuur of turquoiseblauw uitnodigend te schitteren. Wim had al gezien dat er hier ook Hotpools waren, dat was mij dan even ontgaan. Eigenlijk zouden Wim, Mark en Tani er wel in kunnen en dat Joseph, Hannie en ik dan even op een terrasje zouden gaan zitten. Maar dat plan is het niet geworden, het is vandaag te heet. Voor we er erg in hebben ligt Mark al in het meer, te water. Aan het geluid dat hij maakt kunnen we opmaken dat het water behoorlijk koud moet zijn. Wij, de andere vijf, vermaken ons op het strand en lopen zo af en toe wel met de voeten door het water. We blijven maar smeren met zonnebrandcreme want onze vriend de koperen ploert doet echt z'n best.
Tegen enen, voor ons lunchtijd, zoeken we de auto met de picknick spullen weer op. We rijden het plaatsje in om een geschikt plekje in de schaduw te vinden. Het is een leuk stadje met een stuk of wat winkeltjes met toeristisch reeuw, een supermarkt en niet geheel onbelangrijk een ijscowinkel. Allemaal 1 scoop. Dat is beslist niet te vergelijken met 1 bolletje, het zijn er ongeveer 3. Eenmaal allemaal de smaak naar wens uitgezocht is het genieten geblazen.
We eten aan de oever van het meer in de schaduw van een boom en met uitzicht op het kerkje van The Good Shepperd. Daar gaan we natuurlijk na het eten naar toe. Het moet vanaf deze kant via een enorm hoge en lange loopbrug. Het kerkje is hier neergezet door de MacKenzies. Die hebben hier in deze streek veel in de melk te brokkelen want die naam zie ik geregeld voorbij komen.
We zijn net op tijd klaar met het nemen van foto's en de vraag of ze er misschien ook Rozenkransen verkopen, (voor Trees, maar nee, hier ook geen succes) want dan stopt er een bus vol met onze Aziatische medemensen. Gewapend met camera's, lenzen in verschillende grootes en natuurlijk de onafscheidelijke selfiesticks, de immer aanwezige glimlach en de twee vingers in de lucht, nemen ze in rap tempo de kerk voor ongeveer een minuut of tien in beslag.
Wij lopen ze dan alvast maar vooruit naar het beeld van de trouwe schaapshond. De Schotse Collie wordt hier als onmisbaar hulpmiddel bij het schapenweiden gezien en wordt vandaar geëerd met een beeld.
Na deze alweer zo heerlijke dag terug naar Twizel. Dit spreek je natuurlijk uit als Twaizel, wij zeggen Twiezel, misschien een beetje Friese halsstarrigheid?