Op weg naar Taipei

Om half zeven met de boot, dat betekent dat we ruim op tijd zijn om het vliegtuig te halen en dus koffie onderweg bij van der Valk. Daarna de auto bij Schiphol afgeven. Het duurde even voordat de persoon vh bedrijf " Karel " ons had gevonden. En dat kwam goed uit want, zo had Wim het boekingspapier in z'n hand, en even later niet meer... Het lag ineens op de achterbank van de auto? Nou ja, terwijl we dus op hem stonden te wachten hoorden we veel kabaal, veroorzaakt door sirenes en er kwamen verscheidene marechaussee busjes voor rijden. Er werden ingangen afgesloten. Op dat moment heb je wel zoiets van: Wat is dit? Het zal een verdwaalde verdachte rugzak oid zijn geweest, binnen 10 minuten was alles opgelost en konden we onze bagage inleveren. Ja en dan zelf weer door de nodige checkpoints, met daarbij de nodige aan en uitkleedceremonies. Natuurlijk kreeg Jippes weer de VIP behandeling. Nu werd z'n rugzak zelfs met een stofzuiger behandeld, verdacht op gevaarlijke stoffen. Ik denk dat ze de meest onschuldig uitziende personen extra controleren. Men kan niet weten of ze als koerier worden gebruikt nietwaar?
Nadat dat allemaal achter de rug was weer tijd voor koffie. En dan eindelijk tijd om te boarden. Maar waar was nu toch Josephs paspoort en boardingspas? Alles leeg gehaald, tassen en jassen en weet je waar het was..in de linkerkontzak.
In het vliegtuig hadden we prima zitplekken. We zaten twee aan twee achter elkaar, lekker ruim we hebben een goede vlucht gehad.
In Taipei besloten we om met een taxi vanaf het vliegveld naar het hotel te gaan. Nadat we de prijs overeen gekomen waren (er zat ook een meter in) gingen we met een knaap naar buiten. Nog nooit heb ik iemand met twee koffers zo snel over het trottoir zien lopen. De taxi stond naar het schijnt op een plek waar hij niet mocht staan m.a.w.: Wel een taxi: geel -met-bordje- en meter maar zeker niet helemaal koosjer. Maar het maakte ons niet uit, de rit naar het hotel was prima. Taipei, de hoofdstad van het land. Talloze snelwegen met knooppunten die soms wel vijf tot zes verdiepingen over elkaar heenlopen maken het je onmiddellijk duidelijk dat de stad dicht bevolkt is. Ik meen dat het land zo'n 23 miljoen inwoners heeft en tot de dichtst bevolkte behoort. Logisch dus ook dat er met regelmaat een lange autofile is rond de stad. Voeg daar dan de duizenden brommertjes en scooters, de bussen en de schreeuwerige neonreclames bij, dan weet je: ik ben in een Aziatische stad. Het hotelletje was oké, geen ramen in de slaapkamer, wel airco. En dat heb ik dan toch liever.
We hebben geen jetlag en gaan dus de stad maar even in. Het presidentiële paleis is vlakbij en er is net een nieuwe vrouwelijke president gekozen. Wie weet is ze thuis en kunnen we haar even de hand schudden.. Nou dat liep anders. Je mocht niet eens de buitenkant van het gebouw op de foto zetten, wat..je mocht er niet eens stil blijven staan. Tsss.. nou dan maar niet.
Een klein stukje verder om de hoek werd een gigantisch plein overdekt met tenten. Er zou de volgende dag een soort van muziekuitvoering zijn. We zagen dat het publiek hiervoor geselecteerd was. Ieder droeg een rood hesje. Categorie: echt oude van dagen en mensen met beperkingen. Zoiets als de jostiband. Daar zijn we nog niet aan toe, verder maar weer. We zien vanalles bijv.een mooi beeld maar ja, is het nu Confucius of Chang Kaicheck? Zelfs de beelden lijken hier op elkaar en we kunnen niet lezen welke naam er staat. Geen, voor ons, normale letters hier. We zijn trouwens hier in deze wijk vlg mij ook de enige 4 personen van het Kaukasische ras.
Dag 2 Zondag
Voor de metro een kaartje kopen bij de automaat is ook een feestje, als je bij god niet weet wat er staat. Terwijl wij staan te soebatten over wat voor kaartje we zullen nemen, schiet ons al wederom een heel behulpzame Taiwanees aan. Totdat hij onze 1000 NTD ziet. Ja dat past toch niet in de automaat?! We worden naar de caissière begeleid en de zaak wordt geregeld. Ik zeg graag 4x een retour. Doen we niet zegt de juffrouw, dat is even duur als 4 keer 2x een enkele reis. En daarmee was de kous af. Voor 0.80 € naar de 101 toren. We zijn op deze zondagmorgen beslist niet de enigen met dit idee. Wim valt hier enigszins op door zijn lengte. Hij merkt op dat het van bovenaf zwart ziet van het volk. Het zijn meest jonge mensen en ze gaan naar gamecentres. Er worden voor deze gebouwen keurig twee rijen gevormd en ieder wacht op z'n beurt, minstens een half uur. Er wordt nergens voorgedrongen, eigenlijk is het een verademing wat voor een rust dat uitstraalt.
Ook in de 101 toren staat een heel lange rij om naar boven naar het observatorium te gaan. Hebben we dat, terwijl het bewolkt is, er voor over? Nah..nee dus. De toren is een prachtig bouwwerk naar het schijnt in de vorm van een rietstengel. Hij zou oorspronkelijk 66 verdiepingen hoog worden maar dat hebben ze aangepast naar 101. Hij is 508 meter hoog. Hij staat voor de welvaart van de stad. Omdat Taiwan ook regelmatig te maken heeft met aardbevingen is er bovenin een bal die 800 ton weegt gehangen, deze zorgt voor tegendraadse bewegingen bij trillingen. Als je beneden in het winkelcentrum, aan de voet van de toren dus, dumplings wilt eten, dan moet je bij Din Tai Fung zijn. Een Amerikaan raadde het ons aan. Het restaurant, a la MacDonalds heeft een Michelinster en je moet zo'n 80 minuten wachten voor je aan de beurt bent. Dat doen we dus ook niet.
De middag gaan we besteden door met een gids naar een dorp aan de kust te gaan. Naar Jiufen. Er is daar de loodrecht uit zee oprijzende Chin-Shui klif. Een grote publiekstrekker, een klein beetje als de Australische pancakes. Daarnaast het oude dorpje met een pittoresk centrum dat tegen de berg is opgebouwd. Het hoofdstraatje is smal en heuvelachtig en het beeld wordt bepaald door restaurantjes, eetstalletjes en veel winkeltjes met souvenirs. Hier hebben we een gember theetje geproefd, lekker! De sfeer is hier nog authentiek. Het dorp werd oorspronkelijk bevolkt door vissers. Daar kwam verandering in toen er goud in de berg werd gevonden. De 9 families die er woonden Jiu= familie en fen dus 9 , hebben er een levendige handel in allerlei zaken ontwikkeld. Er werden kolen gedolven om het goud en het afval ervan, van de berg naar beneden te vervoeren. (In de tweede WO hebben de jappen Taiwan bezet. Zij lieten o.a. Australische krijgsgevangenen in de mijnen werken. Er liggen geloof ik 600 hier begraven)
De kolen zijn nu op, de fabriek staat er troosteloos bij. In de jaren 30 schijnt het hier echt "Booming" te zijn geweest. Dat is op sommige plekken nog goed zichtbaar, vandaar dat er menige film is opgenomen. Maar dat zegt ons dan weer niks want wij kijken nooit Taiwanese films.
De gids doet erg zijn best en blijft vanalles vertellen. Taiwan betekent eiland met veel havens. De zee heeft hier twee kleuren, check, lijkt de berg op een mand waarin vroeger kippen zaten dat heet daar Keelung, check, erosie van steen en rotsformaties, check. In de tempel van het dorpje staan twee stenen leeuwen, man- en vrouwelijk. In de bek hebben beide dieren een stenen bal die er niet uit kan. Die moet je vasthouden, dat brengt geluk. Natuurlijk hebben we dat gedaan. Bij de man staat de bal voor rijkdom en bij de vrouw voor ( klein) kinderen. Duidelijk wie bij ons welke bal heeft vastgehouden.
Hierna terug naar de stad. Je zou kunnen zeggen een beetje moe maar voldaan, maar dan anders.
We gaan ons opfrissen in het hotel, de nodige internetrelaties worden onderhouden en proberen om online in te checken voor de vlucht van morgenavond. Dat laatste lukt dus niet, dat moet morgen dan maar op het vliegveld aan de balie.
De avond is gevallen en we gaan op onderzoek uit waar we iets kunnen gaan eten. Het wordt richting de 101 Tower. De metro in en uit en Hoppa ..we bevinden ons weer in de Louis Vutton en Prada sferen. We gaan voor bijzonder en dat wordt het dan ook. Je kunt in het restaurant waar we zitten enkel eten bestellen als je per persoon een pot thee neemt. Ik ben voor! Joseph heeft zijn zevenjaarlijkse smaaksprong net achter de smaakpapillen, hij gaat voor gingertea. Laat het nu nog lekker zijn ook!