Milford sound

Om zes uur in de ochtend vertrekken we om op tijd te zijn voor onze boottocht. We hebben de trip van negen uur geboekt en het is een dikke twee uur rijden. Het eerste stuk van de weg is redelijk recht, dan komt er een ouderwetse tunnel en daarna haarspeldbochten. We hebben de reistijd goed ingeschat en arriveren mooi op tijd in het haventje. De boottocht voert door de Sound, dat eigenlijk een fjord is. We varen door diep water aan beide kanten begrensd door enorm steile bergen, ik meen te hebben gelezen dat de bergwanden waar we naar kijken zo'n vierhonderd meter hoog zijn. Er hangen nu nog wolken omheen, het echte daglicht moet nog komen, dus het is nog grijs. Het doet wat sinister aan; eigenlijk zou je hier alleen moeten zijn of worden doorgevaren met enkel de muziek van Clannad of Solveighs song van Grieg. Dat hebben we dan weer niet, wel een kapitein die ons van de nodige informatie voorziet. Het ontstaan, de hoogte van de watervallen (en dat zijn er veel! ) Hij wijst ons op de dolfijnen die voor de boot langs springen en natuurlijk de pelsrobben. Van afstand zien deze beesten eruit als enorme naaktslakken. Het lijken wel agressievelingen, ze grauwen en bijten naar elkaar. Zo te zien veroorzaken de lustgevoelens ook lasten.
De kapitein vaart een stukje de Tasmanzee op, waar het gelukkig nu rustig weer is. Vanaf deze kant zie je wel de ingang van de fjord maar natuurlijk niet hoe diep het water is en hoe of wat er achter de volgende bocht komt. Dan moet je je verbeelden dat je hier een paar honderd jaar geleden met Cook op een zeilschip ronddobberde en hij besluit om de fjord in te varen! Niet wetend wat je tegenkomt, koppensnellers, enge beesten, ondieptes .. Wel helden hoor, die zeelui van toen. Hij twijfelde wel aan een zuidelijker gelegen ingang. Die noemde hij dus de Doubtfull sound. We draaien en varen terug de ingang in. Net wanneer ik denk dat onze Aziatische medepassagiers weer de mooiste plekken aan boord hebben...vaart de kapitein langzaam met de boeg tot in de waterval. Hij waarschuwde nog..dat wel.. Iedereen op die plek was echt totaal doorweekt. Ze konden er gelukkig om lachen. Dan wordt het tijd voor onze kajakkers om van boord te gaan. Wim, Mark en Tani gaan een stuk peddelen door de sound, een volgende boot zal hen weer oppikken. Wij gaan op een bankje in de zon, die inmiddels volop schijnt, zitten wachten op de drie helden met hun mooie verhalen. Wanneer zij zijn aangekomen ( en ze hebben het idd prachtig gehad en dolfijnen voor en naast hen gespot) rijden we een aantal kilometers terug en gaan we picknicken bij de Chasm. Een kloof waar met donder en geweld het water ronde rotsblokken met een doorsnede van >3 meter heeft uitgehold.
Bij deze plek vliegen ook Kea's. Heel grote groene papegaaien met aan de onderkant van de vleugels een mooie rode kleur. Van ons vorig bezoek weten we nog dat ze de rubbers uit het raam van de auto eten.
Dan doorrijden naar de Mirror lakes. Zoals de naam al zegt: de bergen worden prachtig in het meer gespiegeld. Het naambordje staat ook in spiegelbeeld, je kunt in het water de tekst op de juiste manier lezen. We spotten hier nog een mooi blauwe vogel met witte borst. Naam? Misschien is dit dan de Beflijster waar Johan het altijd over heeft?
Het loopt al tegen half vijf, de dag is allang geleden begonnen: we gaan onze volgende slaapplek opzoeken.
Het wordt : Knobbsflat, midden in de Bush een soort van staatsboscamping met cabins. Helaas 1x4 en 1x2 . Mark en Tani weten de volgende ochtend te vertellen dat zowel Wim als ik snurken . Ik kan beamen dat dat zo is. Wim hoor ik vaak en ik word soms wakker van mezelf. Ach voor 1 nacht moet het toch geen heel groot probleem zijn.
Deze omgeving had nog een extra verrassing in petto. De eigenaar had verteld dat ergens rechts achter een hokje op het terrein een pad was dat naar een waterval zou leiden. We hebben het gevonden, het was bijzonder. Eigenlijk zo bijzonder dat ik het niet met woorden kan omschrijven. Een kers op de taart van vandaag, een ware belevenis!
Woensdagnacht nog in Te Anau en bijtanken voor donderdag. We maken een wandeling langs het meer, en zien daar in een soort van vogelopvang twee bedreigde soorten. Een ervan lijkt op de Kea.
Het plan is om de volgende dag naar Twizel te rijden. Omdat ze daar geen beddengoed hebben moeten we nog even winkelen :-)