Vrijdag 19 feb

Via de Catlins naar de bestemming Invercargill. Het is een behoorlijk aantal kilometers rijden en met ons aantal noodzakelijke stops om al het moois onderweg te zien, gaan we er alvast vanuit dat het in de vooravond wordt, voor we bij ons slaapadres zullen arriveren.
Als een koningin zit ik helemaal achterin de auto en laat ik het landschap aan me voorbij trekken. Als je denkt dat je daar na drie weken en een enorm aantal kilometers aan gewend zou zijn, dan kan ik zeggen dat dat niet het geval is. Elke dag is anders. De afgelopen week zag ik bergen met rotsformaties, golvende heuvels, prachtige meren, woeste rivieren en natuurlijk ook een erg woeste kustlijn. Onherbergzaam zou je denken..maar dan toch ook weer veel vruchtbare boom en wijngaarden. En wat ons deze keer echt opvalt: enorme hoeveelheden schapen! Weilanden, heuvels, bergen en dalen vol met witte dieren. Al dan niet uit de wol. Er zijn ook veel koeien, en stieren voor het vlees neem ik aan. Daarnaast valt het aantal herten op. Deze worden ook voor het vlees gehouden denk ik en misschien voor het hertenleer? Ze zijn in mijn beleving zo groot als een kleine koe.
We rijden weer langs Dunedin. Deze stad was een verrassing tussen al het natuurschoon. Je kunt nog veel van de Schotse geschiedenis van deze stad terug vinden. Dun Edin betekent eigenlijk ook gewoon: stad op de heuvel. En daar ligt hij dan ook op. Waren er eerst walvisvaarders en koopvaardijschepen om tijdens de goudkoorts het binnenland te bevoorraden, nu ligt de haven vol met containerschepen. Dat konden we goed zien toen we hier het schiereiland opgingen. De natuurlijke haven is diep, zo diep dat ze zeggen dat er weer walvissen naar toe komen. ( yeah..nah)
Zolang je op een achterbank zo heerlijk kunt zitten mijmeren dan is je brein denk ik nog niet verzadigd met al deze mooie ervaringen. Zolang je denkt, verdorie ik had nog even een foto willen nemen van bijv. die mooie spierwitte lepelaar met zwarte bek, of van die mooie oude deur..dan kun je nog wel wat nieuws aan.
Onze eerste stop op deze trip zuidwaarts is een vuurtoren, genaamd Nuggetpoint. De weg ernaar toe is een zeer smalle haarspeldbochtweg langs de kust. Van vangrails maken ze hier niet zoveel gebruik, ik zit links in de auto en Mark rijdt natuurlijk aan de linkerkant van de weg. Het komt menigmaal voor dat ik geen berm, eigenlijk niks meer naast me zie :-( We bereiken op een gegeven moment een parkeerplek waar meerdere auto's staan. Dat verbaast me, ik heb een tijdlang gedacht dat wij de enige waren die dit traject aan het afleggen waren. Een kleine wandeling naar de top brengt ons bij een vuurtoren en een heel mooi uitzichtpunt. Kliffen met woeste golven in blauw, turquoise en spierwitte schuimkoppen. En daarin voerden pelsrobben tussen de rotsen voor de toeschouwers een soort van show op. Gratis en voor niets, een dierentuin of circus kan daar natuurlijk nooit aan tippen.
Terug de auto in en op naar de volgende stop. De Purakaunui falls, een leuke waterval in het bos, waar het water terrasgewijs zo'n 20 meter naar beneden valt. Ook weer hoognodig tijd om te gaan picknicken. Per dag gaan we meer eten..ik vraag me af of dat komt doordat onze magen zijn uitgerekt, of dat het door het water of de lucht van hier komt ( alles is hier groter) of dat het door Joseph zijn kookkunsten komt. Straks thuis wordt het in ieder geval afkicken.
Het weer is vandaag net als de andere dagen: prima! Maar soms waait het en soms is het gewoon erg warm. We dragen dus laagjes, gemakkelijk aan en gemakkelijk uit. Helaas.. waarschijnlijk heeft één zo'n verkleedpartij Joseph zijn hoorapparaat gekost.. Het zit niet meer in het oor én het ligt in ieder geval niet hier waar we hebben gegeten. Elke centimeter hebben we uitgekamd. Jammer, dat wel.
We hebben meer tijd verbruikt dan dat we aanvankelijk hadden verwacht. We verlaten de toeristische route en gaan nu via een normale highway verder. Om een uurtje of half zeven - zeven uur zijn we ter plaatse. De eigenaar is van Nederlandse komaf. De cabins lijken van buiten zwaar verwaarloosd, maar van binnen zijn ze prima. Drie nachten hier, Ebeneazer .