Vrijdag 4 maart

Na zo'n vroeg ingezette nacht niet eens zo heel erg vroeg wakker. Het lijkt raadzaam om langzaam aan in deze temperatuur op gang komen. De koffer moet op de kop want de "wapper kleren" moeten tevoorschijn worden gehaald. Om half tien naar hetzelfde adres als gister voor een ontbijt waar je U tegen zegt en dan een beetje slenteren langs de stalletjes en winkeltjes, souvenirs, mensen en het straatbeeld bekijken. Het is vooral: veel! Om half twaalf gaan we richting adres van het fietsgebeuren. We moeten daarvoor eerst met een boot. Deze vertrekt bij pier nr. 13. Het is te lopen.. maar wij nemen vanzelfsprekend een tuk tuk. We worden ergens op een soort trottoir uitgezet. Nu weten Wim en ik dat iets wat van buiten op een winkeltje lijkt, in het echt een straatje is. Hier gaan we doorheen. Joseph ziet nog een paar leuke souvenirs en wij slaan ook aan het afdingen. Met deze nieuwe schatten als extra ballast in de rugzak nemen we ferry naar pier nr. 13. Het boottochtje van bijna een half uur is natuurlijk al leuk. Bij de juiste pier aangekomen lopen we door een restaurant naar de fietsenverhuur. Dat is het vreemde van hier, bij een uitgang bouwen ze meteen weer iets. Je moet dus via de buren naar iemand anders.
Om 13.00 u begint het fietsavontuur. Dat blijkt zo 100% anders te zijn dan een jaar of vijf geleden.. Toen hebben we echt niet door de stad gescheurd, gingen toen meer langs de bananenplantages. Nu gaat het anders. We hebben twee gidsen, On en Bob. Met z'n tienen fietsen we als in ganzenpas tussen hen in. On fietst voorop, in een mooi strak tempo leidt ze ons door straatjes en steegjes, mal en mooi, van oud Bangkok. De Chinese wijk heeft daarbij de meeste indruk op me gemaakt. Wat een overvol bevolkte wijk! en toch blijft iedereen je vriendelijk begroeten. Het is hier Thailand = Smile land op zijn best.
Het hele gebeuren neemt zo'n 5 uur in beslag. Na elk uur was er een soort stop/pauze. De eerste stop was bij een lokale groente en fruit markt. Ik dacht ik koop even vier bananen.. krijg ik van die onrijpe bak dingen. Dus terug en omgeruild voor 1 appel. Appels zijn hier schaars dus het was niet 'liek om' . On trakteerde op een soort wafel, erg lekker, ondefinieerbaar wat erin zat. De tweede stop was bij een soort van terrasje van een kennis van haar. We werden voorzien van water chips en cola en hoppa verder maar weer. Op een gegeven moment dacht ik dat ik volgens mij echt al de armoedige buurten van Bangkok had gezien. Toen gingen we dan ook met fiets en al in een Longtailboat. Varen over de Khlong op naar de late lunch. Er werd aangelegd bij een familie die voor ons had gekookt. Dat betekent schoenen uit, want de Thai dragen binnen géén schoenen. De lunch werd geserveerd op een terras boven het water. Het smaakte allemaal lekker. Wel jammer dat er vlak naast het huis een soort van rioolbuis in de rivier uitkwam. Die lucht maakte het e.e.a toch iets onaangenamer. Na het eten weer de boot in. Joseph en Wim zagen een krokodil voorbij komen. Hannie en ik niet. Wij bespraken nog even hoe Hannie in de boot zou stappen. Een voet op de railing en dan snel met de volgende in de boot. Tja, dat deed ze net even anders. Ze zette dus met de vrije voet af en de boot schoof van de kade. Hannie landde op haar billen in de boot. On en de kapitein trokken hem weer tegen de wal. Het liep gelukkig goed af. Een nat pak in deze rivier lijkt me erg smerig en er zitten dus ook krokodillen in!
Omdat de oorspronkelijke huizen die aan de Khlong staan op houten palen zijn gebouwd, zijn er om deze te beschermende laatste paar jaren sluizen geplaatst. Met de Longtailboat dus in zo'n sluis en dan de grote Chao Phraya rivier een stuk opgevaren. Vanaf de boot hadden we een prachtig zicht op de skyline in de ondergaande zon. Dat maakte de dag übercompleet, want wat hebben we veel gezien!! Tempels, Chinese wijk, stukjes van de binnenstad waar je anders nooit zou komen, onder viaducten door, lokale markten, stukje bloemenmarkt, over bruggetjes en trappen op en af en dat in deze hitte! En de altijd vriendelijk groetende mensen. Ga er maar aan staan, maar mooi was het!!
Terug bij de fietsverhuurder konden we ons douchen. We hadden bij het reserveren gevraagd of dit mogelijk was omdat we geen tijd hadden om terug te gaan naar het hotel. Dan zouden we nooit op tijd in de nachtclub kunnen zijn om de show mee te kunnen maken. Het was geen probleem, dus de natte zweterige plunje uit, schoon spul aan en op zoek naar vervoer. Dat viel nog niet mee. Ik denk dat de meeste taxichauffeurs daar niet kunnen lezen. Ik had nl een folder mee waar het adres ook in het Thais op stond. De folder werd met interesse bestudeerd, dan kwam er een soort van gegrom. De derde chauffeur aan wie ik het vroeg durfde het aan, maar niet van harte. Op Aziatech een soort van wijk in het nieuwe moderne Bangkok zagen we de andere kant van de stad. Schoon, modern en gelukkig nog steeds vriendelijke mensen. We arriveerden mooi op tijd en hadden na onze goed besteedde middag best zin in een consumptie. Dat viel daar beslist nog niet mee. Veel winkels maar weinig terrasgebeuren. Gelukkig toch op een gegeven moment een restaurantje gevonden waar je niet iets hoefde te eten. We deden onze bestelling en daar kwamen de soepkoppen en de eetstokjes.. Ik denk dan nog maar eens uitleggen dat dit niet de bedoeling is. Zoveel tijd hebben we nu ook weer niet. Met veel geglimlach en gebuig wordt ons duidelijk gemaakt dat we gratis van de saladebar gebruik kunnen maken. Inmiddels is de soep al gearriveerd. We kijken elkaar aan.. de soep smaakt prima, maar dit kan toch niet de bedoeling zijn? Omdat we zelf niks ophalen worden we bediend, er komen schaaltjes met eten op tafel. Hoe bijzonder is dit nu weer ??!!
Op naar de show waar de transgender jongens? vrouwelijker zijn dan de meest mooie vrouwen. Een wervelend spektakel wat ongeveer een uur duurt. Je verveelt je hier geen minuut. En je vergeet dat je eigenlijk naar jongens zit te kijken. Het theater is zelf ook een vermelding waard. Je kunt royaal zitten. Niks niet met z'n allen op een rij, waarbij de hele rij moet gaan staan wanneer er iemand langs wil. Hier zit je als op een soort van terrassen van een dikke meter breed. Gezellig aan een tafeltje met genoeg bewegingsruimte. Misschien een tip voor JvdE
Met een Tuk weer terug naar onze straat. Ditmaal was de bestuurder de plaatselijke Max Verstappen. Ongelooflijk hoe ze hier in zulke dingen door het verkeer scheuren en misschien nog ongelooflijker dat wij er toch elke keer weer gebruik van maken. Om hiervan te bekomen en nog iets eetbaars te scoren zoeken we een terrasje in onze straat op. Je moet er rekening mee houden dat je een beetje strategisch gaat zitten. Met elkaar praten is niet mogelijk want elk etablissement probeert met zijn geluidsinstallatie dat van de buren te overstemmen. En je moet straatgericht zitten, daar is het te beleven, wat komt er wat voorbij!! Het schijnt dat dit de hele nacht doorgaat. Ik moet bekennen dat hoewel ons Rika Inn midden in deze drukte ligt, ik er totaal niks van heb meegekregen. Bangkok is vermoeiend!!