Cairns

Op zondagavond 14 maart met het vliegtuig aangekomen in het tropische noordoosten van Australie. En Tropisch, dat is te merken hoor!! Het is hier klammig warm en iets van 30 graden, 's avonds ook. We zitten nu in het eind van het cyclonen seizoen en er is eentje naar deze kust onderweg. Toen we maandag jl. naar een zeiltocht over het Great Barrier reef informeerden, gaf de reisagent ons het advies om een paar dagen te wachten ivm de fikse wind en golven die er zouden ontstaan. Dus hebben we eerst maar een klein autootje gehuurd ( de koffers hoefden er nu niet bij in) en de omgeving van Cairns verkend. We vonden dat we toch te weinig van de achtergronden van de Aboriginals wisten. Daarom zijn we naar Tjapukai gegaan. Dit is een plek waar enkele nazaten van de oorspronkekijke bewoners van Australie je voordoen hoe ze speerwerpen of met een Boemerang gooien om een prooi te vangen. Dit kon je daarna ook zelf proberen. Wim zijn Boemerang kwam keurig terug. De mannen en de vrouw die deze voorlichting verzorgden waren mooi traditioneel beschilderd. Ze dansten en speelden op de didgeridoo. De vrouw gaf ook nog uitleg over de kruiden die ze in het regenwoud vonden. Op welke manier ze deze aten of er medicijnen van maakten. Hier was het een vriendlijk gebeuren allemaal. Eerst kregen we een video over de " droomtijd" te zien en aan het eind over hoe het is gegaan toen de blanken in Australie aankwamen. De mening over de Aboriginals is dus bijgesteld. Na dit educatieve deel van de dag werd het tijd om een strand op te zoeken. Het was mooi, maar we zijn al heel wat gewend, dus geen superlatieven dit keer.
Wat ik wel een verademing vind in deze streek, is het feit dat er geen miljarden vliegen zijn en dat je je voeten gewoon kunt neerzetten zonder dat er een wolk sprinkhanen omhoog schiet. ( In Alice Springs is dit wel het geval en de afmeting van sommig sprinkhanen is enorm te noemen, zo groot als mosken)
We hebben in enkele dagen het stadje Port Douglas en Kurunda, een oud dorpje in het regenwoud hier aan de kust gaan bekeken. Omdat hier overal waarschuwingsborden tegen krokodillen staan zijn we naar een park gegaan waar zulke happers te zien zijn. Volgens de verzorger zitten er hier in de rivieren zo'n 10 stuks per kilometer. Dus we gaan geen wandelingetjes langs estuaria 's of mangroves maken. Er heerst trouwens momenteel op de stranden ook een zwemverbod ivm met Stingerkwallen. Ai.. wat jammer...
Omdat we het de eerste weken van deze vakantie in onze ogen best druk hebben gehad doen we het deze week dus lekker rustig aan. Op zaterdag toeren we naar Mission Beach, niet toeristisch maar niet te ver rijden. Dus het lijkt ons wel wat. De weg er naar toe was erg steil en voor ons kleine autootje een beetje moeilijk. We kropen in de eerste versnelling heel langzaam omhoog . Het viel ons wel op dat we niet veel tegenliggers haddenen dat het langs de kant van de weg rommelig was. Anders dan we gewend waren. Uiteindelijk de bestemmeing bereikt. Geen verwijzingsborden of straatnaambordjes maar daar zijn we onderhand wel aan gewend. Het leek wel of we in een of andere Aboriginal ghetto waren beland. We parkeerden het autootje met enige twijfel op een vreemd parkeerterreintje. We werden door enkele inwoners van het plaatsje achterdochtig bekeken en enkele kinderen volgden ons. Maar er waren ook mensen die vriendelijk naar ons knikten en de koster ging gewoon door met grasmaaien om de kerk heen.
Wij dachten we zijn hier nu, dus gaan we toch ook maar even kijken hoe het hier is. Over het strandje geslenterd en echt mooie schelpen gevonden. Ineens hoorden we achter ons veel geschreeuw van een of andere inboorling die ons daar niet wilde hebben. In feite geeft zo'n druktemaker je dan meteen weer een rare indruk van deze bevolkingsgroep. We zijn dus maar teruggegaan, maar raar hoor!
En dan op zondag, per catamaran naar het Great Barrier Reef. Na zo'n 2 1/2 u varen van de kust ligt daar ineens midden in de oceaan een zandeilandje. Hier zijn we van boord gegaan en gingen snorkelen boven het rif. Het is alsof je in een aquarium zwemt met allemaal koraal en dat jezelf heel klein bent. Little Nemo kwam met een paar vrienden voorbij en ook het koraal deed zijn best, allerlei mooie kleuren en aparte vormen. Het is niet of moeilijk te omschrijven zo mooi. Ook niet te omschrijven hoe wij eruit zagen: We hadden alledrie een blauw hansopje aan compleet met handschoenen en capuchon. Daarop een masker met snorkel en flippers. Geen gezicht! Maar je moet er wat voor over hebben. Deze kledij was ter bescherming tegen kwallen en zonnebrand. Er werd dus eerst bij het eilandje gesnorkeld, daarna een tocht in een glasbodemboot, lunchen aan boord en daarna boven een ander reef gesnorkeld. Koffie, bier en snacks aan boord. En op de zeilen terug. Wat een leven!
Morgen brengen we de allerlaatse huurauto terug en wordt het verder een relax dagje bij de cabin. We hebben trouwens een luxeprobleem. Onze cabin staat onder de palmbomen en daar groeien een soort noten in die 's nachts door de parkieten naar beneden op ons aluminium dak worden gegooid. Het klinkt alsof er golfballen op worden gegooid. Je krijgt er bijna een halve hartverzakking van! Wim is er vannacht op afgegaan met het fototoestel en heeft geprobeerd ze te verjagen met het flitslicht. Jammergenoeg niet gelukt.
Tot zover deze berichtgeving van uw correspondent uit Cairns, getekend: Jaqueline Cousteau


( teruggekomen in Nederland bleek toen de foto op de pc duidelijker zichtbaar was, dat de parkieten geen parkieten maar vleermuizen waren! Jasses!)