Zaterdag 5 maart

Hoe snel ben je gewend aan iets? We balen ervan dat ons ontbijthokje deze ochtend vol zit. Nu moeten we ergens anders maar zien of we net zo'n lekker ontbijt kunnen vinden. Verderop in de straat wordt een restaurant gerund door twee jongens of zijn het meiden? Ze hebben wel borsten en een staartje in het haar, hebben make-up en ze dragen een rokje. Maar ze hebben wel snor en baardgroei, dat dan weer wel. Om half tien in de ochtend ervaar je dit dan toch weer anders dan gister in de avond. Het eten wat we krijgen is minder, maar is ook de helft van de prijs, het smaakt ook wel weer goed. Om clientèle naar binnen te lokken produceert een van de "jongens" een soort van schaap geluid. Het is moeilijk om hier ernstig bij te blijven kijken. Ze hebben zichzelf ook niet geschapen denk ik dan maar.. aan de andere kant zijn ze wel druk bezig zichzelf te herscheppen..
Vandaag is de laatste dag, vannacht om 02.00u vliegen we terug naar Amsterdam. Daarom hebben we de hotelkamer een nacht extra geboekt. We hoeven dus niet uit te checken voor een bepaalde tijd, kunnen heel de dag doen en laten wat we willen en voor vertrek douchen en omkleden. Dus wie doet je wat?
De temperatuur is weer zoals ze dat hier gewend zijn, lekker boven de dertig graden en zwoelig klam.
Vandaag gaan we nog naar de Wat Phra Kaeo en het Grand Palace. We vinden zelf dat we er netjes uitzien, dat onze knie broeken en shirts er mee door kunnen. Daar aangekomen wordt nee geschud en moeten we in soort van leen kleren het terrein op. Wim en Joseph verschijnen in een grijze broek uit de tijd van de grote Chinese leider Mao Ze Dong, beiden dragen hierop een overhemd dat wat krap om de schouders zit. Hannie en ik dragen een sarong met ook een overhemd. De 'eerste avondpakken' gaan over de normale kleren aan en het is al zo bloedheet!! We bekijken het moois op het terrein, maar voor het fijne is het veel te druk. Gister zei een meisje dat ook mee was op de fietstocht dat er per dag zo'n 26.000 bezoekers komen. Ik geloof het nu meteen. Het zou aangenaam en sereen moeten zijn. Dát is het dus niet. De bouwwerken en wandschilderingen zijn prachtig, maar er loopt altijd wel iemand in beeld. Je kunt hier wel goed zien hoezeer het boeddhisme en de monarchie in het Thaise bestaan zijn verweven. Alles draait erom. Bummibol is de koning en haal het niet in je hoofd om hem te beledigen want je gaat geheid de gevangenis in. De oude rakker is 88 jaar en ligt meen ik in het ziekenhuis. In de stad hangen enkel jeugdfoto's van hem en Sirikit. Volgens On, onze gids gvan gister, vinden ze het sneu dat hij er nu zo oud uitziet. Hij is de enige persoon die de Boeddha van Smaragd (is trouwens van jade) mag verkleden. Dit, waar dit beeldje staat, is de heiligste boeddhistische plaats in Thailand. Het is een bijna onzichtbaar figuurtje hoog gezeten op een berg van goud.
Na al deze pracht en praal waarvoor, we wegens de hitte, veel te weinig tijd hebben genomen, gaan we de kleren weer inleveren. Dan met de tuk weer terug naar ons hotel. Hannie is snipverkouden. Oorzaak ws de airco in het vliegtuig. Zij trekken zich terug op hun kamer, wij gaan ons ontspannen bij het zwembad. Maar we zijn hier nu en gaan natuurlijk niet hier vandaan zonder enige verwennerij:
Om een uur of zes gaan de voetjes te water bij zo'n fish knabbel gebeuren. Best heftig om al die beestjes aan je benen, onder je voeten en tussen je tenen te voelen. Daarna nog een voetmassage van een half uur. Zo relaxed moet de vliegreis toch een makje worden. En zo is het ook. Helaas konden we niet per internet inchecken. We kwamen ergens in het midden van het vliegtuig met z'n vieren op een rij te zitten. Wim en ik hebben de reis goed geslapen/gerust. Joseph denkt dat hij niet zo heel erg lang heeft geslapen en Hannie had nog steeds last van haar hoest.
Het wordt bootje half twee en wat is de wereld hier thuis toch ook weer mooi!!