Woensdag 2 maart

Een ontbijtje bij Joseph en Hannie op de kamer met natuurlijk daarbij het nodige plannen maken voor de te komen dag. We gaan proberen een paar van de laatste attractieve punten van de stad te zien. Er zijn ook nieuwe bezienswaardigheden neergezet. Al of niet verwijzend naar de bevingen. De meest indrukwekkende hiervan vond ik de 185 lege witgeschilderde stoelen, symbool staand voor de 185 slachtoffers. Ze staan op een kale plek, zomaar ergens in een straat, niet in een park of een plechtig punt. En zo is het natuurlijk ook geweest, mensen van overal vandaan uit allerlei rangen en standen van alle leeftijden door elkaar heen. Oud, jong, baby, man vrouw, met of zonder beperkingen. De allemaal verschillende stoelen geven het goed aan. (luie stoel, rolstoel, maxi-cosi, kinderstoel, bureaustoel, keukenstoel etc)
We slenteren verder en zien een moderne stad in wording, heel veel staal en glas. Het blijft raar voelen maar het verloren gevoel van zondagavond is toch enigszins verdwenen. De botanische tuin is er natuurlijk nog wel, maar helaas is onze tijd beperkt. We zijn er zondagavond ook nog even in geweest. Het Chinees nieuw jaar werd er toen afgesloten met een lichtjes festival. Nu drinken we in dit park met prachtig uitzicht op dit alles een kopje koffie. Ik had nog graag een boottochtje willen maken, want wat is er nu romantischer dan een picknick in het park en in een soort van gondel voort te worden gepunterd over de River Avon? Maar: de tiid hald gjin skoft, dus het is richting hotel. Een of ander Thais broodje als versnapering in de maag en dan maar weer met de shuttle naar het vliegveld. Ik ben erachter gekomen dat ik van vliegvelden hou. Het is het verwachtingsvolle gevoel dat je hier krijgt, bijna een beetje zoals vroeger de aankomst van Sinterklaas. We vliegen vanaf Christchurch, dat betekent een stop extra in Melbourne, CC heeft niet zo'n heel groot vliegveld.
Het eerste stukje naar Melbourne zaten we met z'n vieren naast elkaar. Omdat de stoelen bij de nooduitgang vrij waren heb ik gevraagd of wij daar tot Taipei gebruik van konden maken. En het geluk is zoals altijd met de gekken. Joseph en Hannie hadden nu elk twee stoelen voor zichzelf. Ze hadden ook bij de andere nooduitgang mogen zitten, maar ze vonden dit al oké. Op elk vliegveld weer de nodige controles. Ik vraag me nog steeds af hoe ze denken dat je binnen enkele meters na een controle iets verbodens tevoorschijn kunt toveren. Het is controle op controle. Voordeel hiervan is dat je weer even in beweging bent, ook goed voor je bijnierschors. Die kan dan weer lekker adrenaline produceren wanneer je denkt dat je je boardingpas kwijt bent geraakt.