5 feb Paihia

Op 6 feb. is het hier Waitangiday. De dag dat er in 1840 een verdrag tussen de Maori's en de Engelsen is getekend. Erg vervelend dat de Engelsen twee contracten hadden gemaakt. De Maori versie was anders dan de Engelse, dus m.a.w de Maori's zijn destijds besodemieterd. (Tani zou Tani niet zijn als ze geen verzachtende omstandigheden zou aandragen: Het kan ook zijn zegt ze, dat omdat er bepaalde woorden niet in het Maori voorkomen er een spraakverwarring zou zijn ontstaan) Bah..nu in 2016 willen enkele partijen vd regering een deal met China maken. De Maori's zijn hier op tegen en er worden tijdens de ceremonies op deze dag wel wat rellen verwacht. Gelukkig zijn we een dag voor de festiviteiten en kunnen we de situatie eerst verkennen. We willen dus de oorlogskano zien varen. We gaan op onderzoek uit waar dat gaat gebeuren. Helaas is de weg daar naar toe geblokkeerd. We besluiten om dan maar verder te rijden en het parkeerterrein te zoeken dat in sommige folders vermeld staat. Dat leidt ons naar de Hakuru watervallen, dat is natuurlijk al leuk op zich maar geeft ons niet wat we willen weten. Verder maar weer, dan stopt de verharde weg en wordt het een grijze gravelweg. Na een tijdje op dit pad besluiten we om terug te gaan. Dan zien we ineens in een weiland tenten staan én de naam van het parkeerterrein wat in de folder werd genoemd. We gaan dus daar naar toe om meer aan de weet te komen. Wat schetst je verbazing..we komen bij tenten voor roeiers, de bemanning van de Warcanoes!! In één tent zijn vrouwen en meisjes aan het dansen en zingen, in een andere tent wordt de Hakka geoefend. We vragen of we mogen blijven kijken en dat mag.
Ik denk, nog maar eens een schot wagen over het hoe en wat morgenochtend. Ik heb uitgelegd dat we veel interesse hebben in de Maori cultuur. Ook omdat we een lieve Maori schoondochter hebben. Nou dat opende deuren!! We moesten mee naar de kooktent en werden voorgesteld aan iemand uit de buurt van Whakatane. De stammen van hem en Tani zijn voortgekomen uit twee broers, we zijn bijna familie. Hij wilde eerst thee met ons drinken. Daarna riep hij een Nederlander om bij ons te komen. Dit was Thomas. Hij was via zijn roeivereniging gelieerd aan het volkenkunde museum in Leiden alwaar twee Maori kano's liggen. Het is een project van 5 jaar. Thomas en consorten mogen in Nederland zo af en toe met deze kano's varen. Hij heeft ruim een uur gepraat en uitleg gegeven. En eigenlijk zou Wim mee hebben kunnen varen... Dat roeien leek Wim niet zo'n probleem maar hij zou als bemanningslid ook de Hakka mee moeten doen en dan de lange versie. Hij ziet dat niet zitten. Ik vind het heel jammer: chance of a life time, maar ik snap het wel.
We gaan weer verder, wandelen over de treatygrounds en bekijken de kano's nu ze nog op het droge liggen. Daar komen we onze kennis, de kapitein van de boot weer tegen. Hij is wat zenuwachtig voor morgen zegt hij, varen met een stuk cultureel erfgoed is een grote verantwoordelijkheid.
Hij maakt regelmatig grapjes, maar verteld ook vele serieuze wetenswaardigheden: bijv. dat het hout van een boom van de god van de aarde aan de god van de zee wordt toevertrouwd. Daarbij worden de geesten aangeroepen met natuurlijk de nodige ceremonies. Wat is het door de ontmoetingen met deze mensen een bijzondere dag geworden.
Wanneer we het terrein verlaten dan zien we allemaal bobo's. Ze zijn hier vanwege het officiële strijken van de vlag vanmiddag. Ook Maori 's met Moko. (het hele hoofd vol getatoeëerd)
Na al deze belevenissen wordt het tijd dat onze kok aan het werk gaat. Joseph is niet gelukkig met de keukenuitrusting, het resultaat is echter prima!