Kings Canyon, van een crack tot een canyon.

Omdat we fikse hitte verwachten waren we al mooi vroeg op pad. De nacht in het tenthuisje is boven verwachting puik verlopen. Het bed was echt goed, geen kruipend, springend, wippend of vliegend ongedierte. En de douche was heerlijk! Als extra verassing was ook het ontbijt top te noemen, bacon and eggs en de rest was ook niet te versmaden. Het ontbijt was ook weer buiten. Gelukkig in een overdekte hut omringd met vliegen gaas. Voor het mooie plaatje: omringd door palmbomen. We hebben ons volgegeten en zijn de uitdaging aangegaan om door de canyon te klimmen. Het was weer een ware overwinningstocht. Op en over rotsen klimmen over aangelegde trapjes en overal waar je ook keek was het MOOI! Zeer voldaan na zo'n 2 1/2 a 3 uur zwaar lichamelijk werk waarvoor we op ons netvlies werden beloond. Normaal zouden we na zo'n inspanning zijn gaan picknicken, maar nu geen picknick gebeuren bij de auto, want het aantal vliegen is vanaf Alice Springs niet minder geworden.
En verder ging de road trip, nu op weg naar de Uluru oftewel de Ayers Rock. Dat is ook weer iets van zo'n 400 km rijden. Gelukkig is de weg nu geasfalteerd. We belandden dit keer in een resort! Ach we horen bij de rijken der aarde, en ik heb na gister het gevoel dat we dit verdiend hebben. In dit door God verlaten oord zitten we in een appartement met een "vide". Op de dag van de aankomst gaan we tijdens de sunset naar de Ayers rock. Eens kijken of het waar is wat in de gidsen staat, of de laatste stralen van de zon de rots doen verkleuren. En ja het is allemaal waar! De rots verkleurt in een snel tempo en je wordt toch even stil als je beseft dat je hier gewoon in het echt bij staat! De rots is trouwens een apart fenomeen. Het landschap is hier vlak, dor en droog en het zand is rood. Maar dan ook echt rood. Dan ligt daar ineens die enorme massa steen. Een wonder der natuur. Het is een monoliet, de Ayers rock of Uluru genaamd. Hij ligt 340 m boven de grond en zal omdat hij naar beneden is gemikt, ongetwijfeld ook zo'n eind in de grond steken. Voor Aboriginals is dit een heilige plek. Je mag er wel omheen lopen maar er niet opklimmen, en op sommige plekken mogen er geen foto's worden gemaakt. Er zijn meerdere wandelingen mogelijk. Wij besluiten om morgenochtend vroeg, bij het krieken van de dag er helemaal omheen te lopen. Eerst opstaan om 5am om op tijd daar te zijn voor de sunrise. Weer werd de kleur van de rots van lila, naar rood tot fel oranje. En weer werden er een enorme hoeveelheid foto's gemaakt van dit wonderlijke gebeuren. Om 7.30 aan de wandeling rond de knots begonnen. We gaan met opzet zo vroeg omdat het nu qua temperatuur goed te doen is. De wandeling gaat over plat terrein, dus easy te doen. De rots omtrek is ong. 10km. We dragen sinds Kings Canyon, tegen de natuurramp hier, de vliegen, alle 4 een hoed met een vliegennet eromheen. Zonder deze bescherming is het hier niet te doen. Er zwermen gemiddeld en dat dan ook constant, zo'n 80 stuks om je heen. Andere mensen hebben dezelfde kledij en maken dezelfde ongecontroleerde bewegingen. Behalve de Aboriginals. Nu moet ik bekennen dat als ik een mug zou zijn, dat ik ook niet in die lucht zou willen vliegen. Er komt een aparte lichaamsgeur uit hun porien. Misschien komt het door het soort eten wat ze innemen of door waterschaarste. De geur is te vergelijken met een 1ste avond sunterklazenpak wat een paar jaar ongewassen op de vliering heeft liggen rijpen.
Wim zou zichzelf niet zijn als hij geen stukje van de rots mee zou willen nemen. De handel ging mee in de rugzak naar het appartement. Thuisgekomen werd de schat enthousiast onder de kraan schoongemaakt. Wim's gezicht vertoonde grote verbazing, de rode stof van 300 miljoen jaar werd weggewassen!? En de monoliet werd zandkleurig. Een beetje jammer. Maar nu is het een en ander wel verklaarbaar. Tijdens het lopen vroegen we ons nl. af hoe het mogelijk was dat zo'n rode monoliet precies in dit rode gedeelte van de outback is geland. Dit was wat plausibel.. Inmiddels hebben we dit mysterie dus redelijk kunnen begrijpen. Maar de afkomst van de steen blijft boeien. ( we vonden onszelf dus ook aardig bruin geworden, nou ja, na het douchen dus ook niet meer)
' s Middags naar de Kata Tjuta. Dit zijn 36 grote meer ronde bergtoppen, ze steken 540 m de lucht in. Weer een heilige plek van de Aboriginals. Hier een loopje gemaakt door een kloof en weer terug. In de auto op weg naar het appartement zagen we ineens 4 dromedarissen in de rode woestijn lopen. Nu hebben we op deze roadtrip, wilde paarden, dingo's, wilde koeien (waaronder ook veel dooie) kraaghagedissen en dromedarissen gezien.
Op donderdag rijden we weer wat meer naar het noorden, naar de oostkant van Alice Springs. Omdat hier weinig overnachtingsplek is, besloten we om dezelfde cabins als op de heenweg te huren en dat is gelukkig gelukt. ( er is hier niet veel keus) De pannenkoekbakker vroeg of we terug kwamen voor zijn pancakes en ja daar gaan we zondagmorgen weer voor.
Op vrijdag: de Mcdonnalds east ranges verkend, weer mooi mooi mooi. Waar we naar toe wilden gaan, dat kon niet want de weg was compleet verzakt en er stroomde een diepe rivier overheen. Dus werden de Emily en de Jessie Gap bezocht. Twee plekken waar door de rotsen de kreekjes stromen. Bij hoog water zijn het rivieren. Hier waren ook nog rotstekeningen van de Aboriginals te zien. Op zaterdag de West Ranges ingereden. Nu naar Stanley Chasm. We zijn door de prachtig donkerrode kloof gelopen met rotswanden die misschien wel 200m steil omhoog gaan. Daarna te picknicken bij Simpson gap. Hier waren Aboriginal kinderen in een kreek aan het zwemmen. Net toen ik een walibi op de rotsen zag, kreeg het oudste jongetje het diertje ook in de gaten. Het jacht instinct van de knaap kwam omhoog en met veel geschreeuw werd er jacht op het kleine kangoeroetje gemaakt.( hij was ze te snel af en kwam daarna natuurlijk niet meer tevoorschijn)
Joseph was vergeten dat hij toen hij klein was, graag met water en zand speelde. Zijn kinderjaren kwamen onmiddellijk weer boven en hij ging aan een tak hangen om als Tarzan heen en weer te zwaaien. Helaas.... de tak begaf het en Tarzan lag op zijn rug in het zand met de toch wel grote boomtak bovenop hem. Resultaat: schaafplekken op armen borst en benen. Gelukkig was er geen ambu nodig want hoe had die hier naar toe moeten komen?
Op zondag 14 mrt. zijn we met het vliegtuig vanuit Alice Springs naar Cairns aan de oostkust gevlogen. Het verschil in de tijd is dat het hier een half uur later is dan in het Norhtern Territory. Dus nu 9u later dan in nederland en 3 uur vroeger dan bij Mark in NZ en het verschil met Jan en Maud dat weet ik niet.
De vliegmaatschappij was Quantas. 23kg. bagage, de vlucht duurde ongeveer 2.15u In die tijd moesten we ook nog eten, man man wat een drukte in zo'n korte tijd. Met een taxi naar het holliday park gereden waar we 2 cabins voor de volgende 9 nachten hebben gehuurd.